Martin Margiela Untitled L’Eau
“(untitled) l’eau” – dat is de naam van de tweede geur van Maison Martin Margiela. Het voelt een beetje raar om het over de naam van de geur te hebben die eigenlijk geen naam heeft. Het is “untitled” en toch genoemd en herkenbaar net als de Zangeres Zonder Naam. En wat zegt het “l’eau” over de kwaliteiten van de geur. Dat het fris is, koel, aquatisch?
Het is voor mij altijd een spannende zoektocht om het karakter van een geur uit de naam af te lezen. En hoe doe je dat bij een geur zonder naam? Dat lijkt op een vergelijking met meerdere onbekenden. Misschien meer wiskunde, dan parfum.
En als ik zelf een naam voor deze geur kon verzinnen, dan zou ik het simpel “lentegroen” willen noemen. Beide geuren van het Maison Martin Margiela zijn variaties op het thema “groen”. Het oude broertje “untitled” is wat donkerder en dieper en zou voor mijn gevoel “bosgroen” zijn. En “l’eau” daartegenover is licht, fris en bruisend. Zodra ik het opspuit, wordt het plotseling een mooie lentedag.
Koele zoetheid & zachte frisheid van munt
Als ik deze geur moet beschrijven, dan vraag ik mij af of er voldoende woorden zijn in de Nederlandse taal om alle nuancen en accenten van de kleur groen te kunnen beschrijven – zo veel zit er in het flesje. De topnoten zijn appeltjesgroen. De geur begint met een verfrissende bijt in de mandarijnenschil. Een beetje scherp en wrang. In het begin wordt het verfrissend en zoet. Dan ruik ik een mooie tegenstelling tussen de koele zoetheid en de zachte frisheid van het muntblad. En de samenwerking tussen het muntblad en de mandarijnschil creëren bij mij een levendige illusie van citroenmelisse. Ik krijg een duidelijk beeld van haar tedere lichtgroene hartvormige blaadjes gekerfd door de nerven. En als je zo’n blad tussen je vingers wrijft dan ruik je een citrusachtige geur gemengd met bitterheid van het bladgroen.
Blaadjes en mos
De sleutels tot het hart van deze geur liggen bij Galbanum. Het is een aromatisch hars verkregen uit een Perzische plant wat enigszins op onze dille lijkt. Het heeft een unieke geur die groene en harsachtige aspecten in zich verenigt en kan daarom heel goed de frisse groene topnoten met een hout- en harsachtige basis verbinden. Het opent een toegang naar het bos, waar de groene kleur iets donkerder wordt. De kleur van donkergroene blaadjes en mosgroen. De bloemen van de sinaasappelboom verlengen het citrusthema en creëeren een zoete bloemige geur die zo kenmerkend is voor de lente, wanneer alles in bloei staat. En lentisk (of mastiek) zorgt voor de koele schaduwplekken onder de bomen.
De basis
En de basis van deze geur wordt samengesteld van de noten van warme hout, zoete harsen en witte musk. In “l’eau” is de basis minder uitgesproken, dan in “untitled” en zorgt vooral voor een zoet bloemig en licht bosachtige achtergrond waarop de verschillende nuancen van groen beter tot hun recht kunnen komen.
Glas mojito
Als ik mijn indrukken over “l’eau” wil samenvatten, dan moet ik zeggen, dat het een perfecte verfrissende en originele eau de cologne is met vele groene nuancen. Het lijkt in vele opzichten op zijn oudere broertje “untitled” met sterke nadruk op frisse, bruisende en citrusachtige top noten.
Het doet me ook denken aan een glas mojito. Een verfrissende cocktail bestaande uit limoensap, munt, suikersiroop, rum, ijs en water. Alle componenten zijn er – muntblaadjes, mandarijn in plaats van limoen, witte musk met harsen voor de suiker en donkere houtnoten voor rum. Het is een perfecte geur voor de zomer of lente. Maar mag je nu de groene tinten van lente juist missen of zin hebben in een glas mojito, dan kan je ook naar het flesje “l’eau” grijpen.
