Hoe groen of ik ben? Jeetje, dat is wel een confronterende vraag.
De bontjas naar Roemenië
In eerste instantie neig ik ernaar te zeggen dat ik ‘best wel’ groen ben. Ik doe de kranten en de pizzadozen bij het oud papier, breng mijn lege wijnflessen naar de glasbak, mijn oude bontjassen gaan naar Roemenië (geintje!), ik heb geen auto maar een fiets (ook geen rijbewijs trouwens), ik scheid mijn plastic afval en koop sowieso niet graag artikelen met een overbodige verpakking.
De eeuwige bakjes doelloos in de kast
Bakjes van de Chinees was ik af, omdat ik ze ‘nog wel eens kan gebruiken’, maar die eindigen na een jaar toch nog stoffig in de vuilnisbak. En ik heb wel honderd glazen bakjes van de crème brulée van Bon Maman, omdat ik die gewoon NIET weg kan gooien. Maar ik heb ook geen idee wat ik er wel mee moet…
Moestuin met bescheiden opbrengst
Ik eet vlees en vis, maar steeds minder en in elk geval ‘verantwoord’. Dan maar wat duurder. Ik heb een moestuintje, waar ik geen gif gebruik, maar de opbrengst daarvan is nog niet om over naar huis te schrijven. Mede dankzij die puntjepuntjepuntjeslakken die alles opvreten!!!
Bio, maar niet bij zure winkels
Bij de natuurwinkel koop ik zelden groenten, dat vind ik te duur en ik vind natuurwinkels altijd iets zurigs hebben (al slaat dat natuurlijk helemaal nergens op), maar bij supermarkt koop ik wel voornamelijk biologische producten.
Wie geloof je nog?
Maar ja, wat is biologisch? Als consument moet je mogen aannemen dat wat de fabrikanten op hun verpakking zetten ook daadwerkelijk klopt, maar wie dat nu nog steeds klakkeloos gelooft is echt wel een beetje dom. Als ik zie dat er nu net zoveel blikjes tonijn in het schap staan MET een dolfijnvriendelijk keurmerk als vroeger zónder, dan krijg ik het gevoel dat er iets niet klopt.
I love …bleek
Op huishoudelijk gebied moet ik bekennen dat ik helemaal niet groen bezig ben: ik vind zogenaamde ecoproducten vaak helemaal niet goed. En ik hou van de frisse geur van bleekwater… (daar word ik voor behandeld). Ik doe wel eens dingetjes met azijn en soda en zo, die ik van Pinterest haal, maar Mr. Muscle doet het toch altijd beter en sneller.
Ach, die dierproeven
En cosmetica dan? Nu ben ik niet groen maar rood en dan niet van de blusher, maar van schaamte. Uiteraard ben ik tegen dierproeven, wie niet. En zo nu en dan probeer ik heus wel eens uit te zoeken op internet of het product dat ik gebruik door de diervriendelijke beugel kan. Maar daar kom ik nooit helemaal uit.
Nivea? Labello? Toevallig twee merken die ik op dit moment op mijn snuit heb gesmeerd. Ik heb ze op verschillende sites ingevoerd, maar daar werden ze niet herkend. Ik ga er dan maar lafjes vanuit dat ze koosjer zijn…
Vanaf maart 2013 mag er geen cosmetica meer worden geproduceerd die op dieren is getest, maar vorig jaar heb ik uit Frankrijk tien Labello Cherry-stiftjes meegenomen, omdat die hier niet meer te krijgen waren. Hoe zit het daar dan mee?
Ik ga het NU doen…
Natuurlijk wil ik heel graag voorbeeldig groen zijn. Maar ik ben het dus niet en dat vind ik heel erg. Wat mij heel erg zou helpen is een absoluut overzichtelijke en onafhankelijk opgestelde site, waar ik mijn product kan invoeren om dan meteen te zien hoe dat scoort op het gebied van milieu en dier- en mensvriendelijkheid. Niet alleen cosmetica, maar ook voedsel en kleding.
Zo hé, lekker zo’n onderwerp voor een column. Nu zit ik met een schuldgevoel van hier tot Tokyo. Maar ik kan natuurlijk wel beter mijn best gaan doen. En daar ga ik NU mee beginnen!
