Mick’s column: Mijn geurige afwijking
Mick’s column: Mijn geurige afwijking
Mijn vriendjes spaarden postzegels. Ik spaarde after shaves.
Nooit zal ik die keer vergeten dat mijn oom Henne Boskamp in mijn jongenskamer mocht logeren. De middelste broer van mijn vader, die misschien wel de meest geliefde en meest populaire docent (privaatrecht) ever in de annalen van de UVA was, had wat gedronken en mocht van mijn moeder niet meer op huis af.
Het heilige der heiligen
Dat oom Henne in mijn kamer kon slapen, was een hele eer, want niemand mocht in het heilige der heiligen komen, laat staan bivakkeren. Ik was op z’n zachtst gezegd nogal netjes op die in jaren zeventig kleuren (paars en oranje) geverfde ruimte. Elke zaterdag verdween ik met poetsdoeken, theedoeken, Pledge, spiritus en een liniaal in mijn kamer om er vervolgens de komende vijf uur niet meer uit te komen. De liniaal had ik nodig voor mijn grootste trots. Terwijl mijn twaalfjarige leeftijdsgenoten postzegels verzamelden, verzamelde ik after shaves en eau de toilette. Met de liniaal zorgde ik ervoor dat ze even ver van elkaar in mijn kast stonden. Ik had er wel 30 staan, meer dan een volwassen man uit die tijd ooit in zijn leven zou gebruiken.
Aan humor had hij geen gebrek
De volgende ochtend verscheen mijn oom met een slaaphoofd (aan katers deed hij niet) in de woonkamer. Hij kuchte even, zodat hij de aandacht had, en vroeg toen: ‘Heeft iemand misschien een geurtje voor me?’ Aan humor had hij geen gebrek.
Het begon met Brut
En ik niet aan mannenparfums. Het begon met Brut. Die groene fles met lange hals, waar een metalen ketting aan hing met de naam erop. Nu is het een ramsj-artikel, een poor man’s Axe, waar voornamelijk de deo’s van worden verkocht, maar toen was het een hippe geur, die een opmerkelijk verschil vertoonde met de gebruikelijke Old Spice’s en Tabac’s van die jaren. De geur was sterk en zoet. Onmannelijk haast en daardoor onweerstaanbaar voor deze androgyne popliefhebber.
Een haat-liefde verhouding met Aramis
Daarna ontdekte ik achtereenvolgens Moustache van Rochas, Eau Sauvage van Dior, Pour Un Homme (Les Plus Belles Lavandes) van Caron, Aqua di Selva van Victor, de Vetivers (van Guerlain en Carven) en Aramis. Met laatstgenoemde geur had ik in het jaar van de Nederlandse introductie (pas jaren na de Amerikaanse lancering in 1964) een haat-liefde verhouding. Je kon geen club of bar binnen stappen, wat ik op mijn piepjonge leeftijd al deed omdat mijn ouders zowel een club als een bar hadden, of de Aramis kwam je al tegemoet…
Maar wat ik er geweldig aan vond, was de enorme range aan producten. Van aardewerk scheermokken tot aan wel vijf verschillende after shave balms.
Een volslagen unieke parfumerie
Ik moest aan die beginjaren van mijn geurige afwijking denken toen ik laatst in Amsterdam op aanraden van een kennis binnenstapte bij Marjo, op nummer 27 in de Damstraat.
Een volslagen unieke parfumerie omdat ze geuren verkopen waarvan ik dacht dat ze al lang vervlogen waren. Ze hebben zelfs Moustache van Rochas in de schappen staan, een soort voorstudie op de beroemde Eau Sauvage van Dior. Moustache is een parfum dat alleen al om de (achterhaalde) naam geen verkoopsucces meer kan zijn. Want wie draagt er nog een snor? Ik kocht er de nog steeds heerlijke Pour Un Homme van Caron, de lekkerste lavendelgeur voor mannen ever.
Some things never chance. En da’s maar goed ook.
