Urine?
Eerst kregen we Trump die volgens geruchten zijn territorium in een Moskouse hotelkamer liet afbakenen middels een groeps-golden shower van een peleton callgirls. En vervolgens werden we willens en wetens getrakteerd op het plassex-schandaal van PP. Daar wil ik overigens nog wat over zeggen, maar dat komt zo.
Dat zijn allemaal indicaties dat ik het over de plas moet hebben in deze column. En dan niet over dat ik aardig incontinent begin te worden en de NS nog eens voor de rechter sleep omdat ze in de sprinters geen toiletten hebben, maar over de plas zelf. En dan met name de heilzame werking van urine.
Het middel bij uitstek
Toen ik ooit naar Zuid-Afrika ging om met een stel collega-journalisten een unieke wandeltocht door het Kruger Park te maken, werd me verteld dat urine het middel bij uitstek is bij een schorpioensteek. ‘En heel gek,’ zei de Game Ranger, die ons begeleidde. ‘Die schorpioen heeft het bijna altijd op je edele delen voorzien.’ Ik maakte me toen onsterfelijk door op te merken dat het onmogelijk is om in dat geval de tip om urine te gebruiken bij zo’n steek op te volgen, want probeer maar eens op je eigen zak te plassen.
Dat klinkt een beetje smerig
Urine wordt zowel praktisch als medisch gebruikt. Dat klinkt een beetje smerig, maar het is de realiteit. In Rome adviseerde Plinius de Oudere al om verse urine te gebruiken voor de behandeling van zweren, brandwonden, aambeien en – ja, daar heb je ze! – schorpioensteken. In de 16e en 17e eeuw werd het o.a. gebruikt om droge jeukende ogen mee te wassen. De scheikundige Matte la Faveur verzamelde urine van kinderen (‘little children who drink very little wine’) om er vlugzout van te maken.
Veiliger dan wassen met water
Verder werd urine gebruikt als ontsmettingsmiddel. Rond 1550 zag de Italiaanse arts Leonardo Fioravanti een man wiens neus afgesneden werd tijdens een ruzie. De arts urineerde op het neuspuntje – bij een ander lukt dat wel – voor hij het er weer aan naaide. De lijfarts van Hendrik de 8e gaf het advies om alle wonden van soldaten te wassen met urine. Omdat urine steriel is als ze wordt uitgescheiden, was dat op dat moment waarschijnlijk veiliger dan wassen met water.
Een uiterst heilzame werking
Maar de man die synoniem is met pis, als ik het zo oneerbiedig mag noemen, is Morarji Desai (bekijk hier een video over hem), die tussen 1977 en 1979 premier van India was. Desai dronk elke dag een glas soda-water, met als belangrijkste bestanddeel koeienzeik. I kid you not! Hij was er zo verslaafd aan en zo verzekerd van het feit dat de urine van koeien een uiterst heilzame werking had, dat hij het in een Amerikaans interview met Barbara Walters van ABC nergens anders over kon hebben. Toen hij in 1995 overleed, was hij nog een maand verwijderd van zijn 100ste verjaardag. Hij had op zijn grafsteen kunnen zetten: ‘
‘Here I rest. My case.’
Japan kent overigens ook een voorvechter van de urine therapy en dat is de alom geprezen Dr. Nakao (bekijk video). Wat hij zegt, is dat je door het drinken van urine de stamcellen terug je lichaam in brengt, waardoor je nieuwe cellen aan maakt en minder snel veroudert.
Schoonmaken met een natte luier
En dan zijn er nog de cosmetica. Dokter William Bullein (1515 – 1576) adviseerde om ‘onreine gezichten’ te wassen met sterke azijn, melk en de urine van jonge jongens. Ook nu komt ureum nog voor in geneesmiddelen en huidcrèmes. Het ureum in cosmetica en geneesmiddelen is synthetisch (Monique schreef een mooie review over Eucerin met urea), maar het kan goedkoper: Amy Winehouse (God hebbe haar ziel) beweerde dat als ze haar dagcrème mengde met haar urine, dat haar huid mooi bleef. Ook zijn er zijn mensen die het gezicht van hun baby steevast schoonmaken met een 
natte luier.
Of ik urine ga drinken? Ben je wel helemaal fris? Ik vind het al erg om staand boven een toilet naar mijn eigen gezeik te luisteren, laat staan dat ik het ook nog ga drinken.
Tot slot PP
En tot slot: PP. Ik ben sowieso gek op Patries, dus aan mij heb je een slechte om mee te doen aan deze rare volksdiscussie (laat haar, zou ik zeggen), maar historicus Han van der Horst schreef er iets moois over op Joop.nl:
‘Bij dit alles ziet men Patricia Paay meestal als slachtoffer. Zij wordt als het ware virtueel verkracht door de horde die opnames uit haar intieme leven openbaar maakt. Zij is geen slachtoffer, zij is een heldin. Cat Woman is er niks bij. De verkrachting is mislukt. Zij heeft van zich afgeslagen. Zij triomfeert. De kakkerlakken kruipen terug onder hun plinten.’
Met andere woorden: Who’s taking the piss? Not PP. Ik wens haar dan ook vanaf hier een mooie, liefdevolle Valentijnsdag.
