Willemijn was een fanatieke, analytische dermatoloog, dol op zeldzame huidziekten en complexe casus. Totdat haar moeder overleed. Dat verlies zette iets open wat geen geneeskundeboek haar ooit had geleerd.
In plaats van alleen naar de buitenkant te kijken, begon Willemijn Bos zich te verdiepen in wat eronder lag — letterlijk én figuurlijk. Vandaag de dag is ze coach, trainer en ontwikkelaar van het Vier lagen model van de Huid. Haar missie: huidziekten begrijpen en behandelen vanuit het fysieke, mentale, emotionele én energetische veld. Ik heb een boeiend, openhartig gesprek met haar.
‘Ik dacht altijd dat ik mensen alleen beter kon maken met medicijnen. Tot ik ontdekte dat eczeem ook kan verdwijnen door verdriet toe te laten.’
Je was jarenlang dermatoloog. Wat gebeurde er dat je opeens een andere kant op ging kijken?
“Mijn moeder overleed in 2019. Een intens moment. Tegelijkertijd veranderde er van alles op mijn werkplek in het ziekenhuis. Ik merkte dat ik niet meer dezelfde energie voelde. Maar ik wilde niet zomaar weglopen — ik wist: als ik mezelf niet aankijk, neem ik mezelf gewoon mee naar de volgende baan.
Toen kwamen er op mijn spreekuur ineens twee mannen met onverklaarbare jeuk. Ze zeiden allebei: ‘Als ik stress heb, begint het.’ Geen zichtbare huidaandoening, alleen maar jeuk, als klacht. Ik verwees ze naar de psycholoog, maar ze kwamen na twee weken terug: ‘Helaas gaf het geen verbetering. Mogen we alsjeblieft bij jou blijven?’ En toen dacht ik: hier zit iets. Wat zegt de huid dat we niet willen horen?”
Dat werd het begin van jouw zoektocht?
“Ja, ik wilde begrijpen wat daar speelde. Juist vanuit nieuwsgierigheid. Ik ben mind-body coaching gaan studeren. En wat er toen gebeurde, had ik nooit verwacht: mensen met eczeem, psoriasis, TSW… bij wie jarenlang niks echt hielp, kregen plotseling rust in hun huid. Niet door iets nieuws. Ik gaf ze dezelfde medicatie als voorheen. Maar ik deed wél iets anders: ik sprak ook over onderdrukte emoties.”
“Genezing begint pas echt als de behandeling klopt met wat iemand op zielsniveau nodig heeft.”
Dat was het kantelpunt?
“Ja. Ik zag ineens hoe krachtig het is als iemand zich gezien voelt. Als er ruimte komt voor verdriet, boosheid, angst. Genezing begint pas echt als de behandeling klopt met wat iemand op zielsniveau nodig heeft.”
Wat bedoel je precies met ‘kloppen met je ziel’?
“Als een behandeling niet resoneert, werkt-ie niet. Je maakt het traject niet af. Je krijgt bijwerkingen. Of je voelt je er gewoon niet beter bij. Maar als iemand écht voelt: dit klopt voor mij — dan zie je vaak dat medicatie ineens wél aanslaat. Of dat het afbouwen moeiteloos gaat. Dat is geen magie. Dat is afstemming.
En dat werkt ook de andere kant op: ik zie mensen die jarenlang worstelden met hun huid, en pas als ze iets kiezen dat past bij hun binnenwereld, komt er beweging. Dán pas wil het lichaam mee.”
En toen ontwikkelde je jouw Vierhuidlagenmodel?
“Ja. Het idee kwam eigenlijk toen ik weer eens naar een huidbiopt keek. Ik realiseerde me: bij huidaandoeningen zoals eczeem, psoriasis en TSW zitten de meeste ontstekingscellen die met de ziekte te maken hebben, in de dermis. Dit is de breedste huidlaag, en daar zitten de gevoelszenuwen, bloedvaten, collageen, hyaluronzuur.
Deze laag staat in het Vier lagen model van de Huid symbool voor emotie. De eerste laag staat voor het fysieke. De tweede voor mentale overtuigingen. De derde is de gevoelslaag. En de vierde — het onderhuids vet — is energie. Ziel. Essentie.”
Je ziet dus letterlijk in de huid wat er op andere lagen speelt?
“Ja. Als iemand tegenover me zit, zie ik de huidlagen voor me. En ik stel vragen. Ik voel. Ik kijk. En soms, na één zin, barst iemand in tranen uit. Omdat het ineens binnenkomt, wat er al die tijd onder lag. De huid liegt nooit.”
En hoe kijk je nu naar de dermatologie, het vak dat je ooit met zoveel passie uitoefende?
“Met veel respect, nog steeds. Maar het klassieke dermatologische systeem met het stellen van een diagnose, uitleg geven en het voorschrijven van medicatie binnen een kwartier is iets wat nu niet meer past bij wat ik doe.
Huidklachten zijn vaak een uiting van iets diepers. In een gewoon consult is er geen tijd om het verhaal achter de huidziekte te horen. En het lastige is: voor een deel van de patiënten is dit ook niet meer voldoende. Ze willen meer helderheid of richting.
Zalven zijn niet verkeerd, zeg je. Maar ze zijn ook niet de oplossing voor alles.
“Precies. Hormoonzalven kunnen geweldig zijn — als ze passen. Mijn neefje had eczeem. Periode met smeren en afbouwen in combinatie met een vette basis, en klaar. Maar ik zie ook mensen die na jarenlang smeren nog steeds klachten houden.
En dan zeg ik: laten we eens kijken waar het écht schuurt. Vaak komt er dan ruimte. En dan werkt zelfs diezelfde zalf ineens wél — omdat het past. Omdat iemand het kiest, vanuit vertrouwen. Niet vanuit paniek.”
Je werkt nu ook met studenten. Wat leer je hen?
“Ik geef les aan huidtherapeuten en inmiddels ook aan dermatologen. In kleine groepen. En wat ik misschien wel het belangrijkste vind: ze gaan niet alleen leren, maar ook zélf liggen. Ze geven en ontvangen sessies.
Want alles begint met jezelf. Als jij niet weet hoe het voelt, kun je het ook niet overdragen. En het mooie is: hun cliënten merken het meteen. Zonder dat ze het uitleggen, zeggen mensen: ‘Wat doe jij eigenlijk met mij in die salon?’ Terwijl ze gewoon harsen of een masker aanbrengen.”
Er zijn steeds meer mensen die alternatieven zoeken. Ook door frustratie met TSW.
“Ja. En ik snap die frustratie. Maar ik ben wel voorzichtig. Ik zeg niet: kom bij mij, dan krijg je geen TSW. Dat zou onethisch zijn. Maar wat ik wél zie, is dat als je tegelijk werkt aan onderliggende trauma’s, het afbouwen van medicatie soepeler kan verlopen. Er zit dan minder strijd in het systeem. En meer vertrouwen.”
Voel je je weleens alleen in dit werk?
“Zeker. Ik heb geen collega’s die exact doen wat ik doe. Ook niet internationaal. Mensen zeggen vaak: ‘Wat bijzonder wat jij doet.’ Dat is het ook, maar daarnaast is het soms ook een eenzaam pad. Gelukkig staan er genoeg mensen langs de zijlijn die zeggen: ga door. En dat doe ik. Want dit is mijn pad.”
Wat wens je anderen toe – artsen, cliënten, collega’s in de beautywereld?
“Ik wens professionals toe dat ze durven voelen. Dat ze nieuwsgierig blijven, ook als ze het antwoord niet weten. Dat ze zich openstellen — voor de mens achter de klacht, maar ook voor wat het werk met henzelf doet.
En ik wens cliënten toe dat ze hun eigen wijsheid weer leren vertrouwen. Dat ze niet alleen volgen wat wordt voorgeschreven, maar ook luisteren naar wat voor hén klopt. Of dat nu een zalf is, een gesprek, of simpelweg rust.
Uiteindelijk wens ik iedereen hetzelfde toe: dat je durft te kiezen wat resoneert met jouw binnenwereld. Want pas als iets klopt voor jou, kan het echt helen.”
