- Door Monique Lindeboom
- 21 januari 2008 09:46
- Laatst gewijzigd
- 30 juli 2008 14:02
- Leestijd
- 03:04
Amsterdam, 21 jan. Ze komt binnen met een afgeplakte enkel. Zelf gedaan, om de verdovende crème alvast goed in te laten werken. Voor Marina Hijlstra (23) is het al de vierde behandeling. Na acht jaar is ze die tatoeage op haar enkel van Winnie de Pooh en Teigetje spuugzat. „Ik was vijftien, en wilde een tweede tattoo. Mijn moeder was laaiend, maar het kon me niets schelen.”
Binnen twee jaar was de lol voor Hijlstra eraf. „Maar ja, wat doe je? Ik hoorde alleen maar verhalen over littekens. Via mijn schoonmoeder kwam ik in dit lasercentrum terecht. Ze had er zelf ook een weg laten halen, zonder littekens.”
Laserspecialiste Carla van Rozelaar van het Medisch Laser Centrum in Amsterdam kan er geen concrete uitspraken over doen, maar ze vermoedt dat één op de drie mensen spijt krijgt van een tatoeage, „toch denk ik dat hooguit een op de vijftien hem daadwerkelijk laat weghalen”. Volgens Van Rozelaar is de drempelvrees groot. Er is niet alleen angst voor littekens – hoewel dat blijkbaar met moderne lasers als de Q-Switched Ruby en de YAG geminimaliseerd is – er is ook angst voor de pijn (legitiem!). Bovendien kost het een hoop geld. Geen slechtere investering dan een tatoeage. Marina Hijlstra liet die van haar ooit voor 150 gulden zetten, het zal haar nu zo’n 1000 euro gaan kosten om ervan af te komen.
In de behandelkamer krijgt iedereen een laserbril op en terwijl Marina doorpraat over haar tatoeages – ze heeft er in totaal vier – hoor je het tikkende geluid van de laserstraal tegen de huid. Als geniepige katapultjes, en dat vier minuten lang, elke twee maanden, twee jaar lang. „Het is erger dan bevallen hoor”, roept ze fier, en ze kan het weten, haar tweede kind is op komst.
We horen verhalen over peelings met zure chemicaliën
De behandelaar legt uit dat elk inktbolletje is ingekapseld door de huid, een natuurlijk mechanisme van het lichaam tegen indringers van buitenaf. Het laserlicht breekt de kapsels open, waardoor de inkt vrijkomt in de huid en de witte bloedlichaampjes het via de lymfe kunnen afvoeren.
Snel gaat dit trouwens niet. Elk getatoeëerd lijntje mag per behandeling maar een keer aangestipt worden en er worden per ‘pulse’ maar hele kleine hoeveelheden inkt vrijgemaakt. Hoe feller de inktkleur is, hoe moeilijker het uit de huid gaat. Terwijl Van Rozelaar langzaam de laserkop over Marina’s getatoeëerde enkel beweegt, zucht de patiënte hoorbaar. Ze had geen slechtere keuze kunnen maken met haar fluortekening in groen, oranje en geel. Zwart en blauw zijn relatief snel weg, deze tinten niet. Van Rozelaar: „Ze bevatten zware metalen zoals cadmium en chroom in groen en titanium in wit en geel. Die kan het lichaam niet afbreken. Ze worden vrijgemaakt maar gaan rondzwerven, en kunnen ook nog eens allergische reacties veroorzaken.”
Marina heeft zeker nog zeven of acht behandelingen nodig en de garantie dat het helemaal weggaat, krijgt ze niet. Volgens Van Rozelaar, maar ook volgens de Nederlandse Bond voor Tatoeëerders (NBT) is laser de enige veilige methode. Bestuurslid Theo Hartkamp: „Vroeger werd vooral gesneden, soms gebeurt dat nog, maar dan vooral bij mensen die à la minute van hun tatoeage afwillen en littekens dan voor lief nemen.
We horen verder verhalen over peelings met zure chemicaliën of het ‘uitroken’ van het pigment met zouten, maar dat werkt niet.” En hij voegt eraan toe dat hij niet gelooft dat er zoveel spijtoptanten zijn. „Dan gaat het waarschijnlijk alleen om amateuristisch gezette tatoeages. Een professioneel gezette tatoeage draag je met trots voor het leven.”
Ook Van Rozelaar kent de prutsersverhalen. „Onlangs is nog een echtpaar uit Almere veroordeeld tot tweehonderd uur werkstraf omdat ze mensen hebben verminkt door schaafwonden op de getatoeëerde huid te maken en er zout in te strooien.” Het incident was voor de Inspectie voor de Gezondheidszorg ook aanleiding om de branche en de gebruiken onder de loep te nemen. Zo’n 60 procent van de verfsoorten bleek van slechte kwaliteit: synthetisch en moeilijk afbreekbaar.
Zowel Van Rozelaar als Hartkamp pleiten voor plantaardige inkt. Hartkamp is blij met het NBT-keurmerk voor tatoeëerders. Wie het heeft, is verantwoordelijk bezig volgens de richtlijnen van de IGZ.
Maar voor Marina komt deze wetgeving te laat. Zij is al lang blij als ze van haar kinderachtige fluortatoeage af is. „Dan kan ik in de zomer eindelijk weer een kort rokje met hoge hakken aan.”
BeautyJournaal’s Monique schreef dit artikel voor NRC Next. Lees hier meer artikelen van haar voor de krant.
