Begin dit jaar kwam L’Oréal met de introductie van Genifique, een huidserum waarin pro-biotische stofjes zitten die een zodanige uitwerking op de huid hebben, dat ze er een frissere teint van krijgt. Nu denk je, dat is niet echt bijzonder, je kunt op vele manieren de teint een frisser aanzien geven, en al heel eenvoudig met make-up. Maar hier gaat iets anders achter schuil: een wetenschap waarmee ook daadwerkelijk bewezen kan worden of een stofje echt werkt of niet. Ook dat is niets nieuws om zoiets te bewijzen, daarvoor zijn al talloze soorten meetapparatuur. Maar ook hier gaat het om een nieuwe testmethode: het bekijken van de hoeveelheden eiwitten die erbij betrokken zijn om die ene functionaliteit (in dit geval die teint een boost geven) op te krikken. Op de levende huid, en niet op een testlapje.
Ja, het blijft ingewikkeld, een leek zal nu wel afhaken, maar de bovengemiddeld geïnteresseerde zal nu zeker doorlezen! Achter deze nieuwe testmethode gaat kennis van de moleculaire biologie schuil. ‘Dat houdt in dat er onderzoek naar die genen wordt gedaan, die in de huid verantwoordelijk zijn voor het aanzien van de huid én de manier waarop de huid reageert op externe prikkels en het ouder worden, vertelt woordvoerder Inge Kaaijk van L’Oréal. ‘Met een duur en officieel woord heet dit proteomics. Het is de studie naar hoe die eiwitten zich gedragen. Eiwitten zijn boodschappers van de genen. De huid is opgebouwd uit eiwitten. Ze zorgen voor het aanzien van de huid, voor de structuur en de manier waarop de huid reageert.’
Waarom deze kennis ineens zo hot is? ‘Researchers uit Parijs vertelden ons dat je aan de buitenkant van de huid kan aflezen hoe het met de conditie gesteld is, maar wat ze nog belangrijker vinden is dat ze ook graag precies willen weten welke factoren een rol spelen bij de verschillende huidcondities. Er is al veel bekend, maar dat zijn alleen maar globale inzichten. Men wil nu precies weten hoe het komt dat de ene huid droger is, minder snel herstelt, meer rimpels heeft. Men wil het wetenschappelijk in kaart gebracht hebben in plaats van het alleen maar te zien of te voelen. Vroeger proefde artsen urine om te testen of iemand diabetes had – het smaakt dan zoet. Tegenwoordig is het af te lezen aan het bloed. Je wilt de mechanismen erachter weten die het veroorzaken.’
‘Door die eiwitten te bestuderen, leer je te zien hoe de genen reageren. De genen doen namelijk niets anders dan eiwitten opdrachten geven. Een gen heeft een expressie en uit die reactie volgt de aanmaak van een eiwit en dat eiwit gaat de opdracht van die expressie uitvoeren. Zo komen ze er ook achter welke genen dus actief zijn op dat moment. Je redeneert dus terug.
‘Nu is dat een gigantische klus omdat je verschrikkelijk veel eiwitten hebt en die moeten allemaal in kaart gebracht worden. In de huid komen 4400 genen tot uitdrukking. Er zijn nu 700 in kaart gebracht die verantwoordelijk zijn voor het oppervlak van de huid. Daarbij horen 1300 eiwitten die de huid haar frisse, jeugdige aanzien geven.
‘Wat je uiteindelijk met die kennis kan doen? Je wilt dus achter de origine van de symptomen komen en effectievere producten met effectievere ingrediënten ontwikkelen. Daarnaast is het belangrijk om de effectiviteit van die producten aan te kunnen tonen. Aan de ene kant doen we dat via de buitenkant van de huid door waar te nemen met apparatuur, maar we willen ook weten wat er in de huid gebeurd om de effectiviteit van de werkzame stoffen aan te kunnen tonen. Je kijkt dus hoe de eiwitten reageren. Het is een manier om te kijken of een ingrediënt werkt: neemt dat specifieke eiwit toe of niet? Gaat er meer van geproduceerd worden? Je bereikt dus niet de genen, zo diep gaat het niet.
Hoe is die wetenschap in Genifique verwerkt? ‘In dat product zijn nu werkzame stoffen opgenomen die op twee specifieke eiwitten werken. Het is niet veel als je weet dat er al 1300 alleen al voor de opperhuid in kaart zijn gebracht, maar het is een begin. Ze zijn betrokken bij de jeugdigheid van de huid: huiddikte, elasticiteit, huiddichtheid. Ik weet niet precies op welke kenmerken deze eiwitten zich richten. Ja, je kunt zeggen dat het om een naald in een hooiberg gaat, maar het is een spectaculair begin.
‘Wij zien beautynomics als een nieuwe mogelijkheid om dus ook aan te kunnen tonen of een product werkt of niet. Een nieuwe testmethode. Het belangrijkste is dat wij nu direct in de huid kunnen zien wat het effect is van wat je erop smeert, omdat je ziet dat de productie van bepaalde eiwitten toeneemt of geactiveerd wordt. Je kon het natuurlijk altijd al zin aan de buitenkant van de huid met allerlei metingen, maar wilde je meer de diepte in gaan kon dat alleen in vitro op een kunsthuid of stukje weefsel. Nu kun je op een levende mensenhuid ook de resultaten veel beter bekijken. Voorheen konden gegevens over die eiwitten alleen uit de levende celkernen gehaald worden en nu blijkt dat je het ook uit de dode huidcellen van de opperhuid kunt halen.
‘Het voordeel hiervan is dat je geen biopt meer hoeft te maken van de levende huid, dus geen stukje weefsel meet uit hoeft te nemen om het DNA te bekijken. Dat hoefde met ons nagemaakte huidmodel Episkin ook al niet meer, maar ook dat is hoe dan ook geen huid van een levend mens. Dit is een prachtige methode om dus ook op de levende huid de resultaten te kunnen bekijken. Je kunt nu uit dode huidcellen restanten van eiwitten halen en daarmee terugredeneren naar bepaalde processen die hebben plaatsgevonden.
Er komt overigens ook nog een andere methode waarmee we dit kunnen doen: fotonmicroscopie.
Ok, dus er is een nieuwe testmethode gevonden en daar wordt dan een product aangekoppeld om te laten zien als bewijs van kunnen? Maar van Genifique schijn je een blozende teint te krijgen. Het doel van dit product verbleekt zo bij de uitvinding die achter de testmechaniek schuil gaat. Een blozende teint, is dat het dan? Ehm….ja, nu ja, ik kan niet ingaan op de verschillende merken en hun producten, daarvoor moet je bij de pr-manager van Lancôme zijn.
Lees ook:
