Beautyjournaal collega Marieke Ordelmans schrijft regelmatig een column over haar belevenissen als modejournaliste. Van front-row perikelen en hippe feestjes met Doutzen Kroes tot aan onbereikbare modedromen. © foto: Koen Broos
Het lijkt alweer zo lang geleden dat ik de laatste zinnen van mijn debuutroman Catwalkgirl- Killerheels&Modedromen op papier zette. Maar nu de publicatiedatum in zicht komt (15 september) begint het opeens weer te kriebelen. Een boek is toch niet zomaar iets…
Ik kan me het mailtje van mijn redacteur nog goed herinneren: “Hoi Marieke, ik ben opzoek naar een nieuwe auteur voor een boek over modellen. Ik las je blog en jouw schrijfstijl sluit perfect aan bij onze ideeën. Dus lijkt het je wat?”
Nog geen maand afgestudeerd en dan al zo’n voorstel, wow!
Nu heb ik hiervoor nooit echt de drang gehad om een boek te schrijven, dus met je manuscript tientallen uitgevers langsgaan in de hoop dat iemand het wil hebben, was mij onbekend. Ik weet ook nog dat ik eerst heel hard moest lachen. Een boek, ik? Zoveel fantasie heb ik niet eens! Maar goed, toen ik van iedereen om me heen hoorde dat zo’n aanbod toch best bijzonder was heb ik het maar gedaan. Als zo’n grote uitgeverij als Standaard vertrouwen heeft in een 22-jarig meisje, waarom zou ik dat dan niet hebben? Ik zei ja en vanaf dat moment behoorde ik tot de in mijn ogen intrigerende groep mensen genaamd schrijvers.
Als ik aan boekenschrijvers dacht, dan dacht ik altijd aan doorgerookte, alcoholdrinkende eenlingen die urenlang achter hun typemachine zaten in het donker en hun writers-block overleefden met behulp van een jointje. Lekker stereotype, I know. Nou zo’n schrijfster wilde ik ook wel worden. Met een slof sigaretten en een goede fles wijn mezelf ergens opsluiten in een hutje op de hei. Als ik het dan even niet meer wist, zou ik naar de grazende hertjes voor mijn huisje kunnen staren al lurkend aan een joint. Helaas was ik niet zo’n schrijfster.
Ik knalde er tussen de bedrijven door iedere maand een paar hoofdstukken uit. Ik zat gewoon heel burgerlijk met een kopje thee achter mijn laptop in de huiskamer. Echte writers-blocks heb ik niet gekend. Als mijn hoofd even te vol zat, deed ik gewoon braaf mijn laptop uit en ging een boek lezen. Ik kwam er al snel achter dat ik daar geen grazende hertjes en een pretsigaret voor nodig had. Was ik nou een saaie, brave, burgerlijke schrijfster? Of had ik gewoon een verkeerd droombeeld voor ogen. Een droombeeld waaraan veel schrijvers waarschijnlijk niet eens aan voldoen en eigenlijk ook helemaal niet bij mij en het thema van het boek past. Ik bedoel: zulke rare, aangeschoten fantasieën heb je helemaal niet nodig als je een chicklit over mode schrijft voor tienermeiden.
Hoe dan ook; mijn boek is af! De cover is prachtig geworden en als je mijn naam googled ben ik te koop op Bol.com Hoezo ik ben geen echte schrijfster?! Ik heb een nieuwe passie gevonden. Eentje waarvan ik dacht dat ik die nooit had. Ik was geen dromerig kind dat urenlang verhalen kon verzinnen om deze vervolgens door de Barbies te laten uitvoeren. En toch…toch heb ik een bijna 200 pagina’s tellend verhaal verzonnen. Wel met dank aan de lieve mensen om mij heen die voor genoeg inspiratie zorgden en natuurlijk ook met behulp van een aantal insiders, die aan mij hun meest smeuïge backstage-verhalen hebben prijsgegeven. Thanks for that!
Nu is het tijd om aan deel 2 te beginnen. Bij eentje blijft het niet. Nee, er komt een deel 2, en 3 en wellicht een deel 4? En dan komt er een film, en nog één en nog één en liggen de fans uren voor de deuren in de kou om als eerste mijn nieuwe boek te kopen…Oh nee, shit. Dat is J.K.Rowling. Goh, ik blijk toch best een levendige fantasie te hebben….
Bekijk hier de trailer van Marieke’s boek:
Lees ook Marieke’s eerdere columns over front-row perikelen en inpakstress.
Marieke Ordelmans werkt bij Bureau Monique Lindeboom. BeautyJournaal.nl is een uitgeefproject van ons bureau.
